توی این خلوت شب ؛ منمو حس غریب

دل عاشم چرا ، از همه خورده فریب

 

من توی جاده عشق ، دیگه پا نمی زارم

دلمو پیش کسی ، دیگه جا نمی زارم

 

از کجا باید شروع کرد ، در دل که گفتنی نیست

قصه من خیلی وقته ، که دیگه شنیدنی نیست

 

تو خودم دارم می پوسم ، ولی هیچ کس نمی دونه

چقدر سخته که آدم ، با خودش تنها بمونه

 

یه روزی خیال می کردم ، عشق علاج همه دردهاست

عشق رو فریاد می زدم که ، آبیه  به رنگ دریاست

 

من ساده با نگاهی ، دلمو ارزون فروختم

ریشه ام رو خودم سوزوندم ، واسیه همیشه سوختم

 

حالا عمریه که دیگه ، عشق رو من باور ندارم

تن من  میلرزه وقتی ، اون روزها رو  یادم میارم

 

آسمون دعا کن امشب ، واسه این مرد تنها

نوشته شده در یکشنبه 89/5/31 ساعت 2:56 عصر توسط فراموش شده| نظرات ( بدون )